مصطفی قهرمانی(خبرنگار)
یادداشت و گفتگوهای فرهنگی ، اجتماعی ، سیاسی + راهیان نور،دفاع مقدسمصطفی قهرمانی(خبرنگار)
یادداشت و گفتگوهای فرهنگی ، اجتماعی ، سیاسی + راهیان نور،دفاع مقدسبهروز عباسی جانباز 70 درصد شیمیایی در گفتگو با مصطفی قهرمانی:
بهروز عباسی جانباز 70 درصد شیمیایی در گفتگو با وبلاگ مصطفی قهرمانی(خبرنگار):
بیکاری؛ معضل جانبازان
بازنشسته است
به گزارش وبلاگ مصطفی قهرمانی(خبرنگار)، بهروز عباسی 41 سال سن دارد و در شهرک شهید محلاتی ( مینی سیتی)
زندگی می کند.
یادآوری دوران خاطره ساز دفاع مقدس او را به اولین سال حضورش در
جبهه می برد؛ سال 62 برایش حال وهوای دیگری
داشت. او نوجوانی 16 ساله بود و با اصرار پدر ومادر را راضی کرد و
رفت.
این جانباز سرافراز در ادامه معرفی خود می گوید:
« درشهرستان جیرفت کرمان در روستایی به نام "مراد آباد" زندگی می
کردم که از طریق بسیج داوطلبانه به جبهه اعزام شدم. در جبهه در
واحد اطلاعات و عملیات بودم که وظیفه مان کارشناسی و دیده بانی
منطقه قبل از هر عملیات بود.»
زمستان سال 1362 بود که در عملیات خیبر در جزیره مجنون برای اولین
بار شیمیایی شد.
«آماده بودیم تا به خط مقدم اعزام شویم. هواپیماهای عراقی آمدند و
مقرمان را بمباران کردند. به یاد می آورم که در آن زمان من ماسک
نداشتم و از محل بمباران شده فاصله گرفتم که ناگهان حالت تهوع
گرفتم.
مرا به اوزژانس اهواز بردند و مدتی بعد به تهران منتقل شدنم. عوارض
شیمیایی به صورت سوزش از ناحیه چشم و پوست بروز کرد.خارش بدنم شروع
شد و تاول هایی در سطح بدنم ظاهر می شدند.»
بهروز در بیمارستان لبافی نژاد بستری بود. خانواده اش تا زمانی که
داشت مرخص شود از مجروحیتش خبربردند. بهزوز خودش نمی خواست آنها
چیزی بدانند.
وقتی به کرمان برگشت آثار تاول در صورتش باقی مانده بود. دو ماه را
درتختخواب گذراند تا اینکه حالش بهبود یافت. او دوباره تصمیم گرفت
به جبهه برود و رفت.
سال 64 در عملیات والفجر 8 بار دیگر شیمیایی شد:
«دشمن مقرمان را در فاو بمباران شیمیایی کرد. دوباره تاول بدنم
شروع شد. به تهران (بیمارستان امام خمینی) منتقل شدم.مدت یک ماه در
آنجا تحت مراقبت بودم. این بار خانواده ام زود پی بردند و می
خواستند به عیادتم بیایند اما من راضی نشدم وبه همان ارتباط تلفنی
با آنها کفایت کردم.»
او بعد از بهبودی نسبی به محل زندگی اش در کرمان بازگشت. اما دو
ماه بعد دوباره تصمیم گرفت رهسپار جبهه شود.
گویی دلش را در سنگرهای جبهه جا گذاشته بود.علی رغم مخالفت اعضای
خانواده او این بار هم به جبهه رفت و درمنطقه عملیاتی کربلای 10در
سال65 از ناحیه کتف مصدوم شد و این بار برای درمان به تبریزاعزام
شد:
می گوید:
«همچنان در واحد اطلاعات عملیات بودم که بعد از اصابت ترکش به کتفم
به تبریزمنتقل شدم. در مجموع 4 سال افتخار حضور در جبهه را تجربه
کردم و از این بابت خیلی خوشحالم.»
در سال 69 بود که خانواده اش شرایط ازدواجش را مهیا کردند. ثمره
این ازدواج تا به امروز سه دختر به نام های "راحیل"، "رضوان" و
"ریحانه" است.
وی آشکار شدن عوارض شیمیایی اش را نیمه دوم سال 77 عنوان می کند و
می گوید:« لکه سفیدی در چشم راستم افتاد. چشمانم از درد و سوزش
شرایط سختی را برایم به وجود آورده بود که مجبور به عمل شدم.»
بهروز در سال1380 به سفارش پزشکان، شمال کشور را به خاطر آب و هوای
مناسبش برای زندگی انتخاب کرد.
اما سختی رفت و آمد به تهران برای معاینات پزکشی باعث شد که شمال
تهران را برای زندگی انتخاب کند.
به گفته خودش از روزی که به تهران آمده وضع چشمانش بهتر شده است.
ادامه می دهد:« لیسانس رشته حقوق هستم و برای فوق لیسانس درس می
خوانم. در دانشگاه آزاد جیرفت واحد هایم را گذراندم. دلیل اصلی
علاقه ام به ادامه تحصیل فرار از بیکاری است که حالا برای جانبازان
بازنشسته تبدیل به معضل شده است.
بهروز بیشتر از قطره های مخصوص چشم استفاده می کند :« گاهی حس می
کنم یک جسم خارجی در چشمم فرو رفته است که این موضوع خیلی آزارم می
دهد.
برای ریه ام هم از قرص های مخصوص استفاده می کنم.هر روز سعی می کنم
30 دقیقه ورزش پیاده روی کنم .
هر چند برای دور ماندن از هوای آلوده بعضی از مناطق تهران کمتر به
خرید می روم.»
بهروز عباسی در پایان حرف هایش می گوید:« از مسئولان خواهش می کنم
که به وضع جانبازان بیشتر رسیدگی کنند و با توجه خود نگذارند که به
فراموشی سپرده شویم...»
انتهای گزارش
