وبلاگ مصطفی قهرمانی(خبرنگار)/ روایت زندگی زن مجاهدی از روستایی دورافتاده/ زنی که وجودش سرشار از جوانمردی است

روایت وبلاگ مصطفی قهرمانی از زندگی زن مجاهدی از روستایی دورافتاده:

 زنی که وجودش سرشار

از جوانمردی است

در اختتامیه سومین جشنواره سراسری فیلم کوتاه بسیج که به دبیری جمال شورجه برگزار شد مستند نور جهان، ساخته حسن کیقبادی میزبان این زن فداکار بود که وقتی به عنوان برنده یکی از آثار از وی تقدیر کردند؛"انسیه شاه حسینی" یکی از کارگردان های کشورمان بر دستان او بوسه زد.آنچه در ادامه می آید، گزارش کوتاهی از زندگی "نورجهان"، این زن مجاهدی است که سال ها با پرستاری شوهرش نشان داد که جوانمردی و مردانگی به جنسیت نیست وزنان نیز میتوانند این واژه های مدس را در عمل ترجمه نمایند.

به گزارش وبلاگ مصطفی قهرمانی(خبرنگار)؛ داستان  زندگی «نورجهان» که بیش از 20 سال پرستار شوهرش بوده، روایت شنیدنی است. زنی که در کنار سختی های زندگی، همیشه شاکر خدا است و پرستاری را ذخیره ی آخرت و معامله با خدا می داند. داستان از آنجا آغاز می شود که به پای شوهرش در دوران جنگ تحمیلی ترکش اصابت می کند و بعد از درمان در بیمارستان، به روستایش بازمی گردد اما  با اینکه  مدارک بیمارستانش را هم داشت، مدام می ترسد که اگر به محل خدمتش برگردد او را به خاطر ترک محل خدمت، بازداشت  کنند. غافل از اینکه به یاد بیاورد برای مداوا به مرخصی آمده است.  چند سال بعد،‌ در یک تصادف، به کما رفته و بعد از به هوش آمدن،‌ دچار ضایعه ی مغزی و نخاعی می شود. در طول بستری اش در بیمارستان، پزشکان با دیدن مدارک درمانی اش در زمان جنگ، پی می برند که در زمان جنگ موجی شده است و علاوه برشکستگی پا، در بخش اعصاب هم بستری بوده و به همین دلیل دچار اختلال حواس شده است. حالا همه می فهمند که زمان جنگ،‌ مرد برای ادامه ی مداوا به روستا برگردانده شده است،‌ ولی او به دلیل شرایط غیرعادی اش،‌ فکر می کرده از سربازی فرار کرده است

روزی می رسد که دخترم به ما افتخار کند

روستای  مچ با فاصله 70 کیلومتری  یکی از دورافتاده ترین روستاهای شهرستان سبزواراست که به دلیل کمبود آب و جمعیت نسبتا زیاد از مناطق محروم این منطقه محسوب میشود اما تحقق واژه هایی همچون ایثار وفداکاری را در عمل به خوبی می توان در این روستا مشاهده کرد.شوهری که‌ حتی قادر به گفتن یک کلمه،‌ یا انتقال یک درخواست هم نیست. وقتی گرسنه تشنه می شود، فقط‌ گریه و ناله ای سر می دهد که اهل خانه به گرسنه بودنش پی می برند. این مرد قطع نخاع، جانباز هم هست. او صاحب سه دختر و دو پسر است.

دختر کوچکش که 12 سال دارد و‌ از بهترین دانش آموزان مدرسه است. مادرش از زبان دخترش چیزی می گوید. می گوید که دخترش گفته: " ای کاش من بچه ی شما نبودم." این جمله گرچه در نگاه اول بی ادبی ساحت پدر و مادر محسوب می شود، ولی در عمق خود معنایی دیگر دارد. این بچه ی 12 ساله، ‌هم پدر می خواهد و هم مادر. نه مادری که برایش پدری هم بکند و بیشتر وقتش را در خانه از شوهرش پرستاری کند. اما زن، ‌باز هم می خندد. من می دانم که این زن،‌ در عمق وجودش مطمئن است که کار درست،‌ راه خودش را پیدا می کند و روزی دخترش به وجود هر دوی آنها، افتخار خواهد کرد. چرا که آنچه دختر در دیگران دیده،‌ هیچ وقت قابل قیاس با مادری اینچنین خاص نیستند.پسر بزرگش تازه ازدواج است و تابستانها در روستا دامداری و زمستانها در تهران مشغول کار است.

زندگی در شرایط سخت

 زن به دلیل پرستاری از شوهرش نمی تواند مثل دیگر اهالی روستا گله داری کند یا به کارهای دیگر مشغول شود. حقوق ناچیزی که بنیاد شهید به آنها می دهد،‌ بیشتر صرف خود جانباز می شود و چیز خاصی از آن نمی ماند. آنها در شرایط خیلی سخت زندگی می کنند. چکه کردن سقف خانه شان در زمستان مزید برمشکلات است. حتی نمی توانند وامی بگیرند که سقف چوبی و موریانه خورده خانه را تعمیر کنند. پوشال های چند جای سقف،‌ از لای چوبها بیرون آمده و آثار چکه ی آب از همان نقطه پیداست.

گره از مشکلی که هرگز باز نشد

در دور اول سفرهای ریاست جمهوری نامه ای به آقای احمدی نژاد(رئیس جمهور وقت) می نویسند که چند وقت بعد جواب آن می آید. جواب نامه،‌ آنها را ارجاع داده به کمیته ی امداد شهر ششتمد. به آنجا که مراجعه می کنند،‌ دیگر خبری از نامه نیست. اداره ی ارسال کننده می گوید که فرستاده ام و اداراه ی دریافت کننده می گوید نامه ای با این شماره دریافت نکرده ام. و به همین سادگی،‌ پرونده ی این کمک بسته می شود.  جالب تر اینکه اعضای خانواده از حضور دو نماینده ی مردم در مجلس شورای اسلامی خبر دادند که به قولهایشان عمل نکردند. این دو نماینده،‌ تا هفتاد کیلومتری سبزوار،‌ و تا آن خانه ی محقر رفته اند و از وجود چنین مریضی و زنی در چنان خانه ای در این روستا خبر داشته اند اما گره از مشکل این خانواده نگشودند. شاید به همین دلیل بود که چشم امیدی نه به بنیاد شهید و نه به نمایندگان مجلس و نه هیچ یک از مسئولیت داشتند.

من نامرد نیستم

این پرستاردلسوز  در پاسخ به این سوال که چرا اینقدر سختی را تحمل کردی؟ چرا نگذاشتیش بیمارستان.( بنیادشهید از این نوع جانبازان در بیمارستان نگه داری می کند) چرا مثل خیلی های دیگر نیامدی سر خانه زندگی خودت؟ مکث می کند. نگاهی به شوهرش می اندازد. انگار به او توهین کرده ای. می گوید:‌ این نامردی است و ما نامرد نیستیم. می گوید که آنها اهل ترک همدیگر نیستند. و من از همین جاست که می فهمم مرد بودن،‌ به جنسیت نیست؛ به مردانگی است که در وجود این زن موج می زند.

انتهای پیام/